Als je zoekt naar de betekenis van het woord ‘regulatie’ dan krijg je het volgende: aanpassing aan de normale toestand. Bij het woord ‘normaal’ heb ik altijd al een dubbel gevoel gehad. Wat is normaal ? ‘Doe eens even normaal’, wordt er vaak tegen een kind gezegd. Alsof er zoiets als normaal bestaat. Wat voor de een normaal is, is voor de ander helemaal niet normaal. Om over het nieuwe normaal maar niet te spreken. Ik heb het liever over een tijdelijk (ab)normaal tijdens deze coronaperiode. Het voelt voor mij niet als normaal dat we elkaar moeten vermijden en elkaar vooral niet mogen aanraken. Een mens is een sociaal dier en heeft behoefte aan een omhelzing en lichamelijk contact. Dat sociale afstand nu nodig is, omdat er een nog onbeheersbaar virus rondwaart, betekent nog niet dat dit normaal is. Omdat ook ik het risico loop dat ik het virus kan verspreiden, houd ik me aan de afstandsregels.
De titel van deze blog is een ondertitel van het boek van Deb Dana. Een boek over hoe we overleven op momenten van gevaar en opbloeien in tijden van veiligheid. Steven Porges schreef een uiterst interessant boek over de polyvagaaltheorie. Deb Dana heeft deze theorie toegankelijk gemaakt in een boek die therapeuten kunnen gebruiken in hun praktijk. Dana legt uit dat we een zwervende zenuw in ons lijf hebben die 2 zenuwbanen bevat: de ventrale vagale baan, die reageert op signalen van veiligheid en sociale verbondenheid en de dorsale vagale baan, die reageert op signalen van extreem gevaar.
Wij worden allemaal onbewust aangestuurd door ons autonome zenuwstelsel. Dit autonome zenuwstelsel wordt gevormd door onze ervaring. Posttraumatische gevolgen bijvoorbeeld ontstaan niet zozeer door feitelijke omstandigheden, maar door de persoonlijke waarneming en interpretatie van een ervaring.
‘Het allermooiste aan leren, in al zijn vormen, is de mogelijkheid om ons zenuwstelsel tot onze bondgenoot te maken, in plaats van onze vijand’ - William James
Ook weten we na jaren van onderzoek dat het missen van sociale verbinding, geïsoleerd leven van andere mensen, een levenslange risicofactor is voor zowel de lichamelijke als de emotionele gezondheid. Verbroken sociale banden en sociale buitensluiting activeren dezelfde pijnbanen als fysieke verwonding (Eisenberger, 2012).
Wereldwijd gebruiken mensen fysiek contact als begroeting: elkaars voorhoofd aanraken, kussen, omhelzen, handen schudden, enz. Dit fysieke contact bevordert de veiligheid. We gaan een wederkerige relatie aan. Nu moeten we het doen met een knikje, een buiging, een ellebooggroet of wat mensen voor andere alternatieven hebben bedacht. Dus dat wat veiligheid en sociale verbondenheid biedt in ons autonome zenuwstelsel, namelijk het fysieke contact met anderen, dat moeten we in deze tijd ontberen. Wat zal dit na langere tijd voor impact hebben op ons? Hartcoherentie kan helpen om (zonder fysiek contact met anderen) je lijf terug te brengen in een staat van rust en vertrouwen. Kijk voor meer info op www.henniehallink.nl
geraadpleegde literatuur: De polyvagaaltheorie in therapie, het ritme van regulatie door Deb Dana
Kommentare